Siedlec leży w północno-zachodniej części województwa łódzkiego, przy drodze wiodącej z Łęczycy do Kłodawy. Obwód szkoły znajduje się w regionie określanym jako Ziemia Łęczycka. Siedlec to wieś mająca bogatą historię, sięgającą XIV wieku. Od tego czasu był siedzibą parafii należącej do dekanatu łęczyckiego. Przez długi czas w Siedlcu istniał dwór szlachecki należący do rodziny Boetticherów.  Boetticherowie dali ze swej ziemskiej posiadłości place pod budowę nowego kościoła, młyna i szkoły. Z kroniki szkoły w Siedlcu dowiadujemy się, że istniała ona już w 1905 roku, a jej siedzibą był mały, drewniany budynek, zbudowany prawdopodobnie w drugiej połowie XIX wieku.  Dzieci uczyły się w nim czytać i pisać po polsku i po rosyjsku.
W 1914 roku w wyniku działań wojennych budynek szkolny uległ poważnym zniszczeniom. Od tego czasu sala szkolna mieściła się w pałacu właściciela dóbr siedleckich Józefa Boettichera. Nowy budynek szkolny był wzniesiony w roku 1916 na placu wydzielonym przez Boettichera z jego posiadłości. Do rejonu szkoły należały w tym czasie wioski Siedlec, Garbalin, Dąbie, Bazylia, Goszczynno, Siedlew, Skrzynki, Pruszki i Szarowizna.
Do szkoły uczęszczało około sześćdziesięciu uczniów. W jednej sali, na dwie zmiany, uczyły się cztery oddziały. Z czasem liczba uczniów rosła, dlatego zajęcia odbywały się również w salce parafialnej oraz w wynajętych przez gminę domach prywatnych.
Tak zorganizowana szkoła funkcjonowała do grudnia 1939 roku, kiedy to Niemcy zamknęli wszystkie szkoły w powiecie łęczyckim. W budynku szkolnym do końca wojny uczyły się dzieci niemieckie. Po wyzwoleniu szkoła w Siedlcu rozpoczęła funkcjonowanie w marcu 1945 roku. W tym czasie kierownikiem szkoły był Kazimierz Biernacki, pełniący tę funkcję od 1937 roku.  Do szkoły zgłosiło się dwieście osiemnaścioro dzieci. Była to szkoła koedukacyjna z najwyższą klasą trzecią. Od września 1945 roku funkcjonowało 5-6 klas, a w roku 1950 szkoła przekształciła się w pełną szkołę zbiorczą z siedmioma klasami. W latach 1951- 1959 szkoła przeżywała dalszy rozwój dzięki udostępnieniu sal do nauki i mieszkań dla nauczycieli w tutejszym pałacu. W roku szkolnym 1961/62 liczba uczniów wzrosła do dwustu siedemdziesięciu pięciu, a nauczycieli do ośmiu. W latach sześćdziesiątych nauczyciele pracujący w Siedlcu podnosili swoje kwalifikacje podejmując naukę w liceum pedagogicznym, a następnie w ciągu dwuletnich studiów nauczycielskich. Pierwszą nauczycielką z wyższym wykształceniem była Jadwiga Dżereń zatrudniona w 1967 roku.  Z powodu trudnych warunków lokalowych w roku szkolnym 1967/68 został oddany do użytku nowy, parterowy budynek szkoły.  Zajęcia odbywały się w trzech miejscach: w pałacu, gdzie uczyły się klasy młodsze, oraz w starej i nowej szkole mieszczącej klasy starsze. W roku 1976 szkoła została pozbawiona pomieszczeń w pałacu. Z konieczności klasy młodsze przychodziły na drugą zmianę. Od roku szkolnego 1977/78 zorganizowano klasę zerową, która mieściła się w sali starego budynku. Nowy budynek został rozbudowany w latach 1999- 2000, co znacznie poprawiło bazę lokalową szkoły i warunki higieniczno -sanitarne.

Obecnie w siedleckiej szkole uczy się osiemdziesiąt dzieci. Absolwenci kontynuują naukę w Gimnazjum  im. Czesława Miłosza w Topoli Królewskiej. Szkoła zatrudnia dwunastu nauczycieli: jednego stażystę , trzech kontraktowych, dwóch mianowanych i sześciu dyplomowanych.